سلام

عشقم کشیده از شعرای سپهر واست بگم، اینم یه نمونش:

اتل متل یه مادر نحیف و زار و خسته*باصورتی حزین و دستای پینه بسته

بپرس ازش تا بگه چه جور میشه سوخت و ساخت*با 20 هزار تومن پول اجاره خونه پرداخت

اجاره های سنگین، خرج مدرسه ما*خرج معاش خونه، خرج دوای مینا

بپرس ازش تا بگه چه جوی میشه جنگ کرد*یا اینکه بی رنگ مو، موی سیاهو رنگ کرد

بپرس ازش تا بگه چه جوری میشه جنگ کرد*با سیلی جای سرخاب، صورتارو قشنگ کرد

وقتی که گفتند بابا، تو جبهه ها شهید شد*خودم دیدم یک شبه چند تا موهاش سفید شد

می خوای بدونی چرا نصف موهاش سفیده؟*بپرس که بعد بابا، چی دیده چی کشیده!

یا میره داروخانه برا دوای مینا*یا که میره سمساری یا هم بهشت زهرا(س)

یه روز به دنبال وام مامان میره به بنیاد*یه روز به دنبال کار، پیر آدم در میاد!

هر وقت به مامان میگم: طعم غذات عالیه*مامان با گریه میگه: جای بابات خالیه

بعضی روزا که توی خونه غذا نداریم*غذای روز قبلو برا مینا میذاریم

مینا با غم میپرسه: غذا فقط همینه؟*مامان با گریه میگه: بابات کجاست ببینه؟

وقتی که بیست میگیرم میاد پیشم میشینه*نوازشم میکنه، نمره هامو میبینه

میگم: معلمم گفت که نمره هات عالیه*مامان با گریه میگه: جای بابات خالیه

یه بار گفتم: مامان جون این آقا بقالیه*با طعنه گفت: تو خونه، جای بابات خالیه؟

تا حرف من تموم شد با دست تو صورتش زد*با گریه گفت ای خدا، بی شرفی تا این حد؟

میگم: مامان راست بگو، اگه بابا دوسِت داشت*چرا ازت جدا شد؟پس چرا تنهات گذاشت؟

چشم میدوزه تو چشمام، لب میگزه، میخنده*بیرون میره از اتاق، محکم درو میبنده

رفتم و از لای در توی اتاقو دیدم*صدای گریه هاشو از لای در شنیدم

داشت با بابام حرف میزد، چشماش به عکس اون بود*انگار که توی گلوش یه تیکه استخون بود

مرتضی جون میدونم زنده ای و نمردی*بعد خدا و مولا ما رو به کی سپردی؟

دستخوش آقا مرتضی، خوش به حالت که رفتی*ما اینجا مستأجریم، تو اونجا جا گرفتی؟

خواستگاریم یادته؟ چند تا سکه مهرمه؟*مهریه مو کی میدی؟ گره توی کارمه

مهریه مو کی میدی؟ دخترمون مریضه*بیا ببین که موهاش تند تند داره میریزه

مهریه مو کی میدی؟ اجاره خونه داریم*صاحب خونه می گفتش: دیگه مهلت نداریم

امروز که صاحب خونه اومد برا اجاره*همسایه مون وقتی گفت: مهلت بده، نداره

یهو تو کوچه داد زد: اینا همه ش بهونه س*دِقِ اجاره داره، دردش اجاره خونه س

به من چه شوهرش رفت، یا که زن شهیدِ*خونه اجاره کرده یا خونمو خریده؟

درد دل خستمو فقط برا تو گفتم*چون از تموم مردم «به من چه» می شنفتم

میگم اجاره داریم، خیلی مریضه بچه*سایه سر نداریم، همه میگن: «به من چه»

با آه خود به عکسِ بابا جونم، جون میده*چادرو وَر میداره، موهاشو نشون میده

صورتشو میذاره رو صورت شهیدش*بابام نگاه میکنه به موهای سفیدش

اشک مامان میریزه رو چشمای بابا جون*بابا گریه میکنه برای غمهای اون

بابا با چشماش میگه: قشنگ مهربونم*همسر خوب و تنهام غصه نخور میدونم

اتل متل یه مادر نحیف و زار و خسته*باصورتی حزین و دستای پینه بسته

دستای پینه دارش عجب حماسه سازه*دستایی که شوهرش خیلی به اون مینازه

دستنایی که پرچم بابا رو وَر میداره*توی خزون غیرت، دستایی که بهاره

دستایی که عینهو دست بابام میمونه*نمیذاره سلاحِ بابام زمین بمونه

دستی که بچه هاشو بسیجی بار میاره*بذر غیرت و ایمان تو روحشون می کاره

درسته که شوهرش تو جبهه ها شهید شد*درسته که موی اون بعد بابا سفید شد

اما خون بابا و موهای مادر من*وقتی باهم جمع شدن سیلی زدن به دشمن

سرخی صورت اون سرخی خون باباست*موی سفید مادر افتخار بچه هاست

اتل متل یه مادر، خیلی چیزا میدونه*از بی مروتی ها، از بازی زمونه

باید فهمیده باشی چه جوری میشه جنگ کرد*با سیلی جای سرخاب صورتا رو قشنگ کرد

باید فهمیده باشی چه جوری میشه جنگ کرد*یا اینکه بی رنگ مو موی سیاهو رنگ کرد

ای که در این حوالی غربت ما رو دیدی*صدای ناله های مادرمو شنیدی

دست رو گوشات گذاشتی، چشماتو خیره کردی*زل زدی به مادرم، فکر کردی خیلی مردی؟

تو که به زخم قلبِ مامان نمک گذاشتی*اگه مامان بمیره، مادرمو تو کشتی

اگه بابام نبودش هرچی داشتی میخوردن*مال و منالت که هیچ، مادرتم میبردن

اگه مامان بمیره، دِق میکنم میمیرم*پیش خدا و بابام من جلوتو میگیرم

اگه تا به حال ازش چیزی نشنیدی به قول بچه ها گفتنی نصف عمرت فناست.