زندگی خنده و گریه ای است بر خود
خودی که نیشخند ها بر دگران زند و حتی خنده دگری را تاب نیاورد
خودی که خودخواهانه راه خود رود و بر کس نظر نیفکند
لعن و نفرین بر خودی که ما را تا به اینجا کشاند
خودی که سدی شد بر خدا
خودی که دائماً بر من تأکید داشت
من...من...من...
خودی که گریان است برای خود
لیک بر گریه دگران پوزخندها زند
زندگی همین است و همین
خنده و گریه
اینا دست نوشته های حقیر یعنی خودمه
خسته ام؛ خسته از خستگی ها؛ خسته از سنگینیِ کوله بار روی شانه هایم خسته از حملِ کوله بار بلایا؛ باور کنید زِ دنیا و هست و نیستش خسته ام زِ آدمیان هزار رنگ و یک رنگ نما؛ زِ آنان که دلشکنند به خدا خسته زِ دنیا و زِ انسانم
چشم بر هم می نهم و دردها در نظرم مجسم میگردد
خاطرات پر ز درد است
گویا در میان تاریکی حتی روزنی از نور دیده نمی شود
اما همچنان گام بر میدارم پیش به سوی تاریکی
شاید هنوز هم در درونم امیدی به دیدن نور باشد
میروم، همچنان قدم بر میدارم
گه گاه میرسد شخصی از دور؛ با هاله ای کاذب از نور
دلم باور می کند او را، لیک در اواسط باز تنهایم
رها در موج غمها، به ناگاه روزنم را مییابم
امید دل بر او میبندم، به سویش میتازم
مثل قطره ای در دریای وجودش ذوب میشوم
با او یکی میشوم، دلم را با دلش یکی میدانم
او را همه چیز میدانم، ولی باز هم شکست، باز هم نومیدی، آری باز غم، باز تنهایی، باز شکست...
دلم تاب نمی آورد زین همه غصه
چاره را چه گویی؟
زین همه تنهایی در آزارم
آیین دل بستن ندانم؛ هیچ از محبت نفهمیده ام
گویی سالهاست تنهایم و به این تنهایی تا به ابد محکوم
گرچه خسته ام لیک بیش از آن محتاج محبت
نیت بر آن دارم در جرگه ی انسانی گام نهم
لکن ندانم پذیرفته ام یا رد شوم
گویند برای پذیرش صداقت را به فراموشی سپار، راستی در این دیار خریداری ندارد...
این کدامین دیار است که دو رنگی ، پلیدی و سیاهی در آن مقبول تر از هر چیزی است ، مقبول تر از هر چیزی
با هر پیوند جدید بسیاری از پیوندهای ناگسستنی دیرین را از دست میدهیم
آری زندگی میدان از دست دادن است
زندگی سراسر نقض و نابودی است
تازه ای کسب می شود لیک کثیر داشته هایی که در نظر محو و نابود میگردد
داشته هایی که روزی به خاطرشان دیگریها نادیده گرفته شده است
و اما امروز نیز اینها همچون گذشتگانند
سرد و بی ارزش
این چه سری است ؛؟ هیچ نفهمی تا به رستاخیز
آنجا که جان میدهی و دیگر هیچ
دیگر هیچ
مدعی گوید شود از سرنوشت***این دو روز اجبار سرنوشت
با یه کوچولو فکر میشه فهمید امکان از سر نوشته شدنش هستش. خب صفحه های کثیف زندگیمونو پاک می کنیم و جای اون صداقت و پاکی می ذاریم که تا به ابد اون سیاهی رو از بین ببره.حالا دیگه ترسیم کردن یه زندگی سیرین چندان رویایی به نظر نمیرسه. اگه اون موقع نوشته بودم رویایی، واسه این بود که حاضر نبودم واسه رسیدن بهش تلاش کنم. اما میدونم با تنی پر شور و نیرو و درونی پر شکیب میشه به چنین واقعیتی رسید.
وقتی کینه ها رو پاک کردیم جاش محبت رو سر لوحه قرار می دیم تا به همیشه کینه کنج عزلت رو بپذیره و همون جا روزگار بگذرونه. به این رسیدم که وقتی کینه پاک میشه حتی اونایی که زندگیتو نابود کردن و یا زمینه های نابودی تو رو فراهم کردن رو هم میشه بخشید و طعم شیرین این گذشتن چه جذابه که حتی حاضر نیستی برای لحظه ای هم که شده دوباره اون کینه رو در دل راه بدی.
